Chili: Twee lijnen in de tegenwoordige vrouwenstrijd

Meer dan dertig onderwijsinstellingen, van hogescholen tot universiteiten, zijn bezet of in staking tijdens de deadline voor dit artikel. Deze mobilisaties worden geleid door georganiseerde vrouwen met een grote wil om te vechten en te bedelven. De vrouwelijke studentenbeweging is ongetwijfeld een reflective van de ontwikkeling van de klassenstrijd, aangezien op wereldwijd- en nationaal niveau de massa’s opstaan tegen wat zij zien als onrecht, en ze weten dat ze enkel door strijd hun rechten kunnen veroveren.

Duizenden studenten voelen zich geroepen om zich te verzetten tegen het patriarchaat. Ze moisten de angst in de ogen kijken, de verwijten van sommige sectoren ondergaan en de kritiek weerstaan van hypocriete conservatieven die enkel focussen op de naaktheid in plaats van hun rechtvaardige eisen.

Tijdens de marsen en mobilisaties zien we, in hun verklaringen, spandoeken en slogans, dat er progressie is geboekt in het begrijpen van de relatie tussen het patriarchaat en een bedorven economie die ondergeschikt is aan monopolies. We voelen de plicht om de oorsprong van vrouwenonderdrukking aan te wijzen, waarbij we uitleggen dat het ontstaan van privéeigendom van de productiemiddelen de historische omstandigheden schiep om vrouwen te verbannen naar een tweederangs, ondergeschikte en dubbel-onderdrukte rol. Daarom moet de revolutionaire woede van vrouwen onderdeel zijn van de grote storm van volkswoede die ontvouwt om de klassenmaatschappij te beëindigen.

De feministische beweging, zoals alle massabewegingen, heeft een linkse vleugen en een rechtse vleugel.

Op links vinden we alle kameraden die geleid worden door een klassenlijn en in dienst van het volk, die meevoelen met de situatie van vrouwen die onder zwaardere patriarchale onderdrukking leven en een weg zoeken om zich bij hun strijd aan te sluiten, omdat zij weten dat niet alle vrouwen in dezelfde loopgraaf kunnen vechten. Onder hun vijanden scharen zij Bachelet, en laten zij zien hoe haar handen onder het bloed zitten van werkende-, Mapuche- en gewone vrouwen en kinderen. Deze sector bakent zichzelf af van de overheid en de oude Staat en promoot strijdbare actie om hun belagen te veroveren.

Aan de rechterkant van de beweging bevindt zich opportunisme, welke de strijd afleidt via de weg van bureaucratie, pacifistisme, legalistisme en klassenverzoening, om zo het systeem dat het patriarchaat steunt intact te laten. In plaats van de strijd te bevorderen, willen zij alle energie enkel besteden aan het bereiken van protocollen voor mishandelingen, welke zonder organisaties en mobilisatie nooit zullen worden uitgevoerd.

Een aantal lessen die de feministische strijd ons leert

In de verslaggeving van de feministische mars lijkt de massamedia sympathiek, maar op 16 mei, in referentie naar de grote mars, probeerden ze strijdbare kameraden te isoleren van de rest van de demonstratie. Een journalist, bijvoorbeeld, zei dat “sommige groepen deze manifestatie proberen te verzieken”. Op welke manier verzieken zij de manifestatie? Omdat ze niet toegeven aan de restricties van de regering, dat ze uitblinken in strijdbare acties en dat kameraden van alle specifieke eisen van alle bewegingen verdergaan naar revolutionaire politieke eisen tegen de oude staat.

Kortom, alles dat de mars verziekt volgens de monopolistische media is, in realiteit, wat de mars groots maakt. Wat anders willen zij dan een gelimiteerde mobilisatie die enkel eisen stelt die door ons parlement kan beantwoorden! Als de stemmen van de vrouwen gehoord worden dan is dat omdat zij de straten in zijn getrokken en de weg van het volksprotest belopen.

Dezelfde dag, precies op het moment dat de mars FF.EE aanviel (speciale eenheden van het Chileense leger), schoot een groep vrouwen deCarabineros te hulp (Chileense politie) en confronteerde zij de demonstranten. Een groep van vijf vrouwen omhelsden een vrouw van de FF.EE. Dit laat de achterhaalte ideeën zien die binnen de feministische strijd bestaan, want omdat zij zich focussen op de tegenstelling tussen man en vrouw, sluiten zij zich aan bij een smerige instituut, die het Mapuche volk onderdrukt, de vakbondsorganizers, de studentenprotesten, de arrestanten en mishandelde manipuleert, die abortussen provoceert. Zelfs de LUN (krant Las Ultimas Noticias), Agustin Edward’s speeltje, roemde Piñera’s regering omdat zij de beweging verdeeld door vrouwelijke politieagenten in te zetten.

Deze mobilisatie wordt gekarakteriseerd door de omvang, de eisen en het werk van de vrouwen dat geen onderdeel was van andere bewegingen. Aan de ene kant is het seperatisme in sommige bezettingen gebaseerd op de rechtvaardige noodzaak voor vrouwen om zichzelf vrij uit te drukken en actie te ondernemen, en zich te ontwikkelen als de leiders van de beweging.

Aan de andere kant, drukt het seperatisme de positie van vrouwen uit die geradicaliseerd zijn vanuit de opvatting die zich focust op het individu en niet op het collectief. Dit zal de rechtvaardige strijd van vrouwen enkel verzwakken en isoleren, en maakt het moeilijke om klassenposities uit te dragen.

Dezelfde “Chepa”, Patricia Troncoso, Mapuche strijder, kwam samen met andere lamgen (Mapuche vrouwen) naar een universiteitsforum – voorafgaand aan de golf van bezettingen – en sprak met wantrouwen over feministische ideeën die de beweging verzwakken. Zoveel weten de Mapuche vrouwen over de noodzaak om de beweging te versterken zodat zij volharden en hun vijanden confronteren.

Het bouwen van een vrouwenbeweging op klassenbasis, verbonden met de revolutionaire strijd van het volk, is onvermijdelijk, omdat deze golf van bezettingen ons eraan herinnert dat zonder vrouwen de revolutie niet mogelijk is.

Source: http://elpueblo.cl/2018/05/31/dos-lineas-en-la-lucha-femenina-actual/